अंक: निवडक कालनिर्णय ‘प्रौढत्वी निज शैशवास जपणे’ हा कवींचा बाणा असतो, असं कुठल्याशा कवीनंच म्हटलेलं आहे. खरं म्हणजे तो फक्त कवींचाच नव्हे तर तुम्हाआम्हां सर्वजणांचाच बाणा असतो. आता व्यवहारात हे शैशव जपणं आपल्याला ‘प्रॅक्टिकली’ शक्य होत नाही, तो भाग वेगळा. पण तसं ते कवींना तरी कुठं जमतं? कवीसंमेलनानंतर किंवा शासकीय पारितोषिकांच्या जत्रेनंतर रांगा लावून टीएडीए आणि मानधन वसूल करताना कवींना तुम्ही कधी पाहिलेलं आहे का? मोठं मनोरम दृश्य असतं ते! फक्त अशा वसुलीच्याच वेळी नव्हे तर अगदी कविता लिहितानासुद्धा (‘या कवितेला संमेलनात किती टाळ्या पडतील बरं’) अशी चोख हिशोबी वृत्ती धारण करणारे कवी तसे बऱ्याचदा ‘प्रौढ’ व्यवहार करतानाच आढळतात. शैशवाची अनेक लक्षणं आहेत. उदाहरणार्थ, बोबडं बोलणं, अकारण हसणं, हातपाय पसरून भोकाड पसरणं, झालंच तर आलेल्या पाहुण्यांच्या अंगावर शू करणं..... इत्यादी, इत्यादी . हे सारं प्रौढत्वी करून कुणी (....अगदी कवीनंसुद्धा) आपलं शैशव जपावं, असं अगदी अट्टलातला अट्टल कवीसुद्धा म्हणणार नाही. शैशवाचं मला वाटतं सर्वात महत्त्वाचं आणि व्यवच्छेदक लक्षण जर कोणतं असेल तर ते म्हणजे नावीन्याची ओढ! लहान मुलांना एखाद रंगीबेरंगी खेळणं आणून दिलं की ते हातात धरून उलटंपालटं करून पाहतं, ते दाबून काही चित्रविचित्र आवाज निघत असतील तर तसं करून ते पाच-दहा वेळा ऐकतं, नंतर ते खेळणं चाखून, चोखून, लाळेनं भिजवून त्याची चव घेऊन ते पाहतं, आणि सरते शेवटी ते कंटाळून हातातून फेकून देतं. तुम्ही उत्साहानं त्याला ते खेळणं परत हातात दिलं तर ते तेवढ्याच उत्साहानं परत खाली आपटतं. काही काळ खेळणं हातातून (किंवा पाळण्यातून किंवा गॅलरीतून) भिरकावून देण्याचीच त्याला गंमत वाटू ...
हा लेख पूर्ण वाचायचा आहे? सोपं आहे. एकतर * सभासदत्व !*' घ्या किंवा आपण विद्यमान सभासद असाल तर कृपया लॉगिन करा .
and then add to homescreen