तेव्हा मी कल्याण येथे राहत होतो, आणि सत्याग्रहींची नोंदणी मुंबईत काँग्रेस हाऊस मध्ये होती. स्टेशनावर येऊन विनातिकीट प्रवास सुरू केला. बोरीबंदरवर उतरून चालत गिरगावात आलो. काँग्रेस हाऊस शोधले. तिथे वरच्या मजल्यावर एक माणूस टेबलाशी सत्याग्रहींची नोंदणी करीत बसला होता. पंधरावीस सत्याग्रही रांग लावून उभे होते. मीही रांगेत नंबर लावला.
अर्ध्या तासाने माझा नंबर सरकत टेबलाशी आला. तोपर्यंत मला घाम फुटला होता. पण तोंडावर हिंमत ठेवली होती. टेबलावरच्या माणसाने एकदा माझ्याकडे डोक्यापासून पायापर्यंत पाहिले. माझा आखूड सदरा ओढून मी अर्ध्या चड्डीवरचा शाईचा डाग झाकण्याचा यत्न केला. अनेकदा मारामारी करण्यास वापरल्याने चुरगळलेली टोपी मी बोटाने दाबू लागलो. महात्मा गांधींनी या बालसत्याप्रहीला पाहिले असते तर विनोबांऐवजी यालाच मिठाची पहिली मूठ उचलायला सांगितली असती ! पण टेबलावरच्या माणसाने मला अधिक जवळ बोलावून नाव विचारले आणि इतरांचे घेतले तसे ते टिपून न घेता तो उगाच प्रश्न विचारू लागला. त्याने विचारले-
...
हा लेख पूर्ण वाचायचा आहे? सोपं आहे. एकतर * सभासदत्व !*' घ्या किंवा आपण विद्यमान सभासद असाल तर कृपया लॉगिन करा .
and then add to homescreen
Kiran Joshi
3 वर्षांपूर्वीहो. गांधीहत्या हा शब्द प्रयोग असता तर बरं झालं असतं. त्यावेळच्या संघीय ब्राह्मण वर्गामध्ये गांधीवध हा शब्द रूढ होता मला वाटतं. स्वतःला बदलवता येते हा विचार बापूंनी दिला....आणि म्हणूनच मला ते आदरणीय व माणूस म्हणून विशेष वाटतात.
Suhas Joshi
3 वर्षांपूर्वीफारच छान, ललित अंगाने जाणारा... असेच गांधी चे दर्शन गोनीदां ना वर्धा येथे झाले होते, त्यांनी हि गांधी चा तांबूस गोरा रंग असाच ( स्मरण गाथेत ) नोंदवला आहे
Swapnil Patil
3 वर्षांपूर्वीलेख खूप सुंदर होता, पण गांधी वध पेक्षा गांधी हत्या हा शब्द वापरायला हवा होता...